Choroba ogranicza aktywność dziecka
Należy zaznaczyć, że choroba w różny sposób blokuje aktywność człowieka.
Choroby wymagające leżenia w łóżku ograniczają przede wszystkim aktywność fizyczną, natomiast aktywność psychiczna może pozostawać nieograniczona.
Niektóre choroby przewlekłe o łagodnym przebiegu nie ograniczają aktywności fizycznej, ale zmuszają do ciągłej koncentracji uwagi na funkcjach organizmu, powodując przede wszystkim ograniczenie aktywności psychicznej (Obuchowska, Krawczyński, 1991).
Skutki braku aktywności
Ograniczenie czy zablokowanie aktywności psychicznej lub/i fizycznej może być całkowite lub częściowe, stałe bądź tylko okresowe. Zatem choroba może uniemożliwić nabycie określonych sprawności ruchowych lub spowodować opóźnienie ich opanowania. Skutki ograniczonej aktywności psychicznej czy fizycznej są dla dzieci trudnym, a czasem bolesnym przeżyciem.
Aktywność mogą blokować lub całkowicie uniemożliwiać stany gorszego samopoczucia, które nie pozwalają na realizację pasji, zainteresowań oraz rozwijanie kontaktów społecznych (Janion, 2000).
Zobacz też: Jak rozpoznać depresję u dziecka?
Kto gorzej znosi brak ruchu?
M. B. Pecyna (2000) zauważa, że wiek rozwojowy dziecka odgrywa ważną rolę w czasie unieruchomienia lub ograniczenia aktywności. I. Obuchowska i M. Krawczyński (1991) dodają, że dzieci młodsze, w porównaniu z dziećmi starszymi, dotkliwiej przeżywają niemożność wykonania spontanicznego ruchu i uczenia się nowych umiejętności ruchowych.
Ponadto ograniczenie ruchu trudniej znoszą chłopcy, którzy są na ogół z usposobienia bardziej ruchliwi, a ich ekspansja ruchowa wymaga większej przestrzeni.
Co więcej, ograniczenia będące skutkiem choroby łatwiej akceptują dzieci chronicznie chore. Wynika to z tego, że zrozumienie przez dziecko pewnych konieczności, powolna adaptacja do zmienionych wskutek choroby warunków sprzyja akceptacji własnej, odmiennej sytuacji.
Zobacz też: Jak prawidłowo leczyć złamania u dzieci?
Poczucie odmienności
Wiele chorób przewlekłych, ograniczając lub uniemożliwiając bezpośrednio lub pośrednio aktywność ruchową, powoduje niekorzystne zmiany w wyglądzie fizycznym, utrudnia także osiąganie wysokich rezultatów w nauce, co w konsekwencji stanowi czynnik ryzyka pojawienia się poczucia negatywnej odmienności już w okresie dzieciństwa (Obuchowska, Krawczyński, 1991).
Fragment pochodzi z książki „Dziecko z chorobą nowotworową – problemy psychopedagogiczne” autorstwa Beaty Antoszewskiej, Oficyna Wydawnicza „Impuls”. Tytuł, lead i śródtytuły są dziełem redakcji.
